TRZY NA CZY. KAZIMIERZ ZIAJKA – były żołnierz II korpusu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, uczestnik bitwy pod Monte Cassino, gdzie został ranny. Kolega profesora Władysława Żdanowicza, inicjatora budowy zabrzańskiego pomnika Bohaterów Monte Cassino. Mieszka w Katowicach, ale pomimo sędziwego wieku od 25 lat (od chwili odsłonięcia pomnika) nie opuścił ani jednej uroczystości rocznicowej w Zabrzu.

- Czy pamięta pan swą „drogę” do II korpusu armii generała Andersa?

- Była długa i wyczerpująca. Z rodzinnych Brodów (na Kresach) zostaliśmy wysiedleni przez Rosjan do Kazachstanu. Podróżowałem z rodziną wuja. Pamiętam trwającą tygodniami drogę w towarowych wagonach, a później te okrutne warunki. W surowym, kontynentalnym klimacie zostaliśmy zostawieni sami sobie. Wielu nie przeżyło pierwszej zimy. Po dwóch latach dowiedziałem się, że jest szansa zaciągnąć się do nowo formowanej polskiej armii. Jechaliśmy w podobnych jak wcześniej warunkach do Pietropawłowska. Pierwszych polskich żołnierzy spotkałem, gdy kończył mi się już zapas wziętych na drogę sucharów.

- Czy warto było bić się o suwerenną Polskę, którą po II wojnie utraciliśmy na wiele lat?

- Podczas bitwy o Monte Cassino miałem 21 lat i jak większość moich kolegów, wierzyłem zapewnieniom naszych dowódców, że walczymy też o sprawę polską. Gdy rok później okazało się, że Polski, jaką znaliśmy, nie będzie, część z nich została w Anglii. Ja wróciłem ze względu na rodzinę w kraju. I zawsze wierzyłem, że Polska odzyska w końcu suwerenność. Długo to trwało, ale doczekałem się, choć nadal daleko nam do ideału. Niestety, część moich towarzyszy broni nie dożyła tych czasów.

- Czy gdyby można było cofnąć czas, ponownie stanąłby pan do walki, wiedząc, że wasze zwycięstwo wykorzystają inni, a prawdziwi bohaterowie nieprędko odzyskają należne im miejsce?

(PEŁNA TREŚĆ ROZMOWY UKAZAŁA SIĘ W GŁOSIE nr 20/2014. ZACHĘCAMY DO ZAKUPU)