TRZY NA CZY. MACIEJ KLIMASZEWSKI (30 lat) – Kierownik referatu III dzielnicowych, mgr socjologii. W straży miejskiej w Zabrzu pracuje od siedmiu lat. Kawaler. Interesują go sztuki walki. Czynnie uprawia boks tajski i przyznaje, że zdarzało mu się użyć nabyte umiejętności w pracy zawodowej.

- Czy trudno zostać strażnikiem miejskim?

- Niełatwo, ale bynajmniej nie z uwagi na wymagania, tylko na zainteresowanie służbą w naszej jednostce. Podczas ostatniego naboru na 6 wakatów zgłosiło się ponad stu chętnych! A podstawowe wymagania to: ukończone 21 lat, wykształcenie co najmniej średnie, nieposzlakowana opinia (oczywiście niekaralność), uregulowany stosunek do służby wojskowej i pomyślny wynik testów sprawnościowych. Ponieważ ustawa nie określa rodzaju tych testów, wzorujemy się tu na policji. Jednak moim zdaniem można je zaliczyć bez specjalnego przygotowania i forsownych treningów.

- Czy praca strażnika miejskiego zmieniła się na przestrzeni minionych lat?

- Początkowo mieliśmy o wiele mniej zgłoszeń od mieszkańców. Jednak z każdym rokiem ich przybywa (obecnie liczba ta przekracza 35 tysięcy rocznie!). I choć zwiększyła się liczebność naszej jednostki z 12 strażników na początku, do blisko 60-ciu, to ilość interwencji przypadających na każdego z nas także wzrosła. Ale to cieszy, bo uważamy to za miernik społecznego zaufania. Ludzie przekonali się, że mogą liczyć na naszą pomoc. Świadczą o tym podziękowania, zarówno telefoniczne, jak pisemne. Oczywiście są i niezadowoleni, ale to zazwyczaj osoby przez nas ukarane. Dziś dużą pomocą jest dla nas zespół monitoringu miejskiego, który zwłaszcza wieczorem, gdy liczba patroli jest mniejsza, sygnalizuje nam niepokojące wydarzenia. Od początku leży nam na sercu bezpieczeństwo zabrzan. Przez wiele lat organizowaliśmy cieszące się dużym powodzeniem bezpłatne kursy samoobrony dla pań. Obecnie do stałego naszego programu weszły zajęcia przygotowujące najmłodszych uczniów do bezpiecznego poruszania się po mieście.

- Czy zdarzają się w pracy strażników, zgłoszenia dziwne, czy nietypowe?

PEŁNA TREŚĆ ROZMOWY W GŁOSie nr 35 / 2014